Jan

LEGO bouwdozen sinds 1958

Wow... en da voor mijn Kerst... een website met alle handleidingen van LEGO-bouwdozen sinds van 1958 (zie ook www.worldbricks.com)!

Waar een mens zich toch mee bezighoudt om dat allemaal in te scannen! Maar handig is het wel... nu heb ik geen excuus meer om al die LEGO-blokken in Vissenaken samen met Sara uit te sorteren.

Wie trouwens een (virtueel) bezoekje wil brengen aan de LEGO-fabriek om te zien hoe de LEGO-blokjes gemaakt worden kan hier terecht...

(Met dank aan Appelogen voor de link)

UPDATE: Link aangepast en bijkomende site toegevoegd.

Hiking in Auckland

Gisteren op excursie geweest in Auckland, NZ met Sylvia Bechza (PNC), Patrick Pfeifer, zijn moeder en stiefvader (Jim "Goldsteen"). Deze laatsten wonen in Spanje en zijn hier enkele weken op verlof.

We zijn gaan "hiken" (wandelen) in het Waitakere park (Auckland City Walk) ten westen van Auckland.

's Middags zijn we gaan eten in BeesOnline, waar men bijen kweekt en allerlei honing produkten maakt en verkoopt.

Tot slot zijn we nog even langs het 60km zwarte strand van Muriwai geweest.

Moest het iets beter weer zijn, is dit wel dé spot om een namiddagje te relaxen (BBQ, beachvolley) op amper 1 uurtje rijden van Auckland. Next time...

Manihi

Zoals beloofd even een verslagje over onze 3-daagse uitstap van afgelopen zondag t.e.m. woensdag.

Het atol Manihi behoort tot de eilanden-groep (archipel) Tuamotu en ligt op zo'n 500km ten noord-oosten van Tahiti. De archipel van de Tuamotu's omvat 78 atols en de bekendsten zijn Rangiroa, Tikehau, Fakarava en Hao. Nog (veel) verder ten noord-oosten bevinden zich de Markiezen (o.a. Nuku Hiva en Hiva Oa waar Jacques Brel ligt begraven!)


(klik op de map voor algemeen zicht van Frans-Polynesië)

Manihi is (koraalrif) ovaal van vorm (27 x 8km) en is vooral bekend om zijn (zwarte) parel produktie. Op Manihi wonen amper 700 mensen en er is dan ook maar één hotel (Pearl Resort) en enkele pensions.

Met Katja op bezoek en de verjaardag van Roos in 't verschiet, hebben we er dan maar van geprofiteerd om eens een nieuw eiland/atol te bezoeken... Met onderstaand verslagje tot gevolg.

Landing op de kortste landingsbaan (NTGI) van Frans-Polynesië (amper enkele honderden meters) met een ATR42 van Air Tahiti.

Aan de kade van het dorpje (=enkele huisjes/hutten, een gemeentehuis, postkantoor en één winkeltje groot)

Verse ananas-sapjes drinken, zwemmen in 't zwembad en spelen aan 't strand waren zowat de dagdagelijkse bezigheden... Het leven kan hard zijn ;-)

Aan tafel...

Tijdens het (privé) verjaardagsfeestje van Roos

Op bezoek bij een parel-kwekerij.

En tot slot... het einde van de vakantie...

Zeker en vast voor Katja die de dag erna met Air France naar huis vertrok.

Het was nog even spannend donderdagochtend want alle toegangen tot Papeete waren geblokkeerd door een algemene staking, met een ongelofelijke chaos op de wegen (er is eigenlijk maar één weg rondom het eiland) tot gevolg natuurlijk. Het heeft nauw gestoken of het vliegtuig was weg zonder haar...

Blitsbezoek Moorea

Gisteren op het programma: een daguitstap naar Moorea met Katja. Sara was naar 't school en 's avonds hadden we een afspraak met een collega, dus het moest "snel" gaan, een blitsbezoekje dus.
Om 9u vertrek met de Aremiti 5 en ter plaatse de eerste rijles (op een verlaten stuk weg) voor Roos ;-)

Even uitblazen op het vrijwel verlaten strand tussen het Sofitel hotel en de luchthaven.

En daarna al direct de eerste boodschappen (Tahitiaans kleedje voor Roos, pareo voor de dames) natuurlijk.
Vervolgens langs de ananas-plantages, de Belvédère en een aperitiefje (verse ananas-fruitsap van het Lycée Agricole d'Opunohu) aan de kant van de weg.

Na het middageten (vis-soep en vis-schotel) in restaurant Le Sud, even nog snel langs de Beachcomber om naar de dolfijnen te kijken (Moorea Dolphin Center).

En het bezoek zat er weer op, want om 15u hadden we al de boot terug richting Papeete.

Roos Maeva Ottenbourg

Het is zover!! De maanden van wachten zijn voorbij. Vandaag kreeg Sara er een zusje bij!
Kristel is deze ochtend (10/10/2005) om 4u30 in kliniek Paofai in Papeete bevallen van een dochter: ROOS.
Tweede voornaam: MAEVA (en dit betekent "welkom" in het Tahitiaans!)

Net geboren!

Gewicht: 3,020kg. Lengte: 48cm
Meter: Katja Croes. Peter: Walter Kestens.
Mini-geboortewebsite: www.ottenbourg.com/roos/

Hoe is het verlopen (wil iedereen weten)?!
Wel, zo'n 9 maanden geleden op een grijze namiddag in Tahiti toen Sara op school zat en ik eens thuis was,... ;-)

Zondagochtend (3 dagen na laatste bezoek gynaecoloog en 6 dagen voor de voorziene datum) verloor Kristel wat vocht, maar dit leek ons helemaal niet erg...
In de latere namiddag begonnen echter de eerste weeën, en naar middernacht toe verhoogde de frequentie ervan alsook de pijnscheuten. Tijd om aktie te ondernemen dus.
De onderburen waren zo vriendelijk om op Sara te babysitten, en wij dus richting kliniek.
Na installatie (in verloskamer) en de nodige vooronderzoeken, werd de anesthesist-van-wacht opgetrommeld en rond 01u30 werd er een epidurale verdoving toegediend. Hierdoor kon Kristel gelukkig wat meer rusten, want rond 4u00 's morgens bleek ze "prêt" te zijn (volgens de vroedvrouw)!

De gynaecoloog-van-wacht (van hetzelfde kabinet als onze huisgynecoloog), Nedim Al-Wardi ("al-wie-da-nie-springt" noemden wij hem ;-) werd erbij gehaald, en na een paar keer 'pousser' was het zover!! Het resultaat kan je hieronder bewonderen (meer foto's later natuurlijk)!



Na het verplichte wassen, wegen en meten, werd Roos in een couveuse gezet en onder controle geplaatst. Want, gezien het water zondagochtend al gebroken was en wij tot 's nachts gewacht hadden, was er mogelijks risico op infecties.
Na onderzoek (dat tot 's middags geduurd heeft) bleek er helemaal geen gevaar en kon Roos eindelijk met mama op de kamer. Oef, alles OK!



Sara is 's morgens even komen kijken naar haar zusjes en was natuurlijk dolblij, alhoewel ze een beetje ontgoocheld was natuurlijk dat ze er niet onmiddellijk mee mocht "spelen" ;-)
Daarna is ze gaan spelen bij vriendinnekes, en ben ik ze 's avonds gaan halen.

Low Expectations

Toen ik begin 2002, na het Sabena failliet (7 november 2001), mijn CV stuurde naar Air Tahiti Nui, had ik nooit gedacht dat we zover zouden schoppen...

Ons eerste 'officiële' contact met Air Tahiti Nui, en de toemalige Directeur Operaties Jacques Lejouan, was een interview in Parijs, ergens in maart. Bij wijze van voorbereiding op dit intervieuw heb ik nog in een atlas moeten gaan zoeken waar Tahiti exact lag! ;-)
Met 3 collega piloten (Olivier Van Schooten, Didier Leurquin en ikzelf) zaten we in de wagen op terugweg naar België, waar we ons al mentaal aan het voorbereiden waren op het ergste... 'Low Expectations' was de toon.

Toen er een week later een verlossend mailtje kwam, dat we geselecteerd waren, kon ons geluk natuurlijk niet op... Eindelijk terug werk na maanden "dop"! Er volgde nog een praktische proef (simulator) in Parijs en een cursus in Tahiti zelf (mei 2002). Uiteindelijk kregen we allemaal een tijdelijk contract (CDD) tot eind 2002!

Het einde van het jaar naderde, en we zouden toch graag een nieuw contract of een verlenging krijgen, maar... Low Expectations.
Tot we begin november 2002 een vast contract (CDI) aangeboden kregen!

Intussen werden er extra vliegtuigen aangekocht, nieuwe bestemmingen geopend en plots bevonden "de Belgen" zich bovenaan de senioriteitslijst (eind 2003). Het begon natuurlijk te kriebelen om misschien ooit links te passeren (van co-piloot naar captain/commandant), maar... Low Expectations.
Er volgden dat jaar nog enkele (presidents)verkiezingen in Tahiti met de nodige wissels aan het hoofd van Air Tahiti Nui. Bijna waren alle buitenlanders (en zeker de Belgen!) "persona non grata" in Tahiti (men wil gaan "oceaniseren") en vreesden we voor het ergste... Iedereen was begin 2004 bereid om elders werk te gaan zoeken, omdat we langs alle kanten werden tegengewerkt en voorbij gestoken. We konden onze droom om kapitein te worden wel voorgoed opbergen... Low Expectations.

Tot... eind 2004 leken de plooien terug gladgestreken, en onder druk van een 2de pilotenvakbond (SPLATN), werd de 'oude' senioriteitslijst terug in ere hersteld. Een 5de vliegtuig werd aangekocht en dit opende voor ons de weg tot een opleiding captain (die 6 maanden duurde)!

Conclusie: We zijn door het oog van de naald gekropen, en hebben een enorme dosis geluk gehad. Dat staat vast! Maar het resultaat is er, en dat is wat telt.

Het ganse "Low Expectations Team" is nu, sinds eergisteren, gelost als "captain" op A340! Een ware verticale carrière-boost!


Ik zou nog bijna Rik/Hendrik Daems en Swissair moeten bedanken om Sabena falliet te laten gaan...
Het venijn zit hem in de staart. ;-)